یکم. غار تنهایی

اولین بار این کلمه رو از دوستم میکائیل شنیدم. [میکائیل همیشه برام یه آدم الهام بخش بوده وهست] بدون اینکه ازش بپرسم منظورت چیه، بعدتر متوجه شدم "غار تنهایی" یه جور پناهگاهه براش، جایی که وقتی حوصله نداره، وقتی روحیش خرابه، یا مثلا وقتی کسی درکش نمیکنه، پناه میبره به اون غار.
به نظر چیز خوبی میاد... غار جای خوبیه، یه خلوتِ ساکتِ تاریک که وقتی ازش بیرون بیای همه جارو روشن تر میبینی، صداهارو بلند تر میشنوی و انگار همه بخش های تکراری دنیا برات ریست میشن. تازه شم، فکر کن یه پناه گاه داشته باشی که بری توش  و کسیو راه ندی، بتونی وسط شلوغیای زندگی با خودت خلوت کنی، تو سکوت غارت سنگاتو با خودت وا بکَنی. خدارو چه دیدی شاید تو همون غارت یه جَوونه ای هم زدی!
از اون به بعد منم وقتایی که میخواستم تو خودم باشم این کلمه رو به کار بردم. حوصله که نداشتم به دور و بریام میگفتم پس من برم تو غارم! بعد مثلا یکم خود خوری میکردم، یه مدت ساکت میشدم. یه کم بد عُنق میشدم که کسی نزدیکم نیاد بعد خسته میشدم و بر میگشتم به  حالت قبل.

امروز به این نتیجه رسیدم من از این لفظ باحال فقط اسمشو دارم. من غار خودمو پیدا نکردم، اگه بهم بگن: "غار تنهاییت چیه یا کجاست؟" جوابی ندارم، تعریفی یا تصویری ازش ندارم. خیلی بده آدم چیزی رو از نوع قلابی داشته باشه. من یه غار واقعی میخوام که بتونم حالمو توش خوب کنم، بتونم وقتایی که امیر واقعی رو گم میکنم برم اونجا و خودمو توش پیدا کنم. میخوام بهش فکر کنم تا یه غار شفاف و واقعی داشته باشم. یه پناه گاه واقعی.